Pakistan: Christen met bijl om het leven gebracht

Open Doors Gebedsnieuws

De zaken in de aardappelteelt gingen goed voor de Pakistaanse christen Rasheed Masih (36). Zo goed zelfs, dat een aantal islamitische boeren Rasheeds succes niet konden uitstaan. Christenen worden in Pakistan als tweederangsburgers gezien. Dat een christen het beter deed dan zij, kon in de ogen van de islamitische boeren niet.

De concurrentiestrijd bleef niet zakelijk. Het duurde niet lang voor geloof een rol begon te spelen. De moslims vonden dat Rasheed zich weer tot de islam moest bekeren. De druk die op hem werd uitgeoefend, nam steeds meer toe en mondde uit in doodsbedreigingen aan het adres van Rasheed en zijn familie.

Op 9 maart werd Rasheed met een list naar de boerderijen van een van de boeren gelokt. Rasheed werd opgewacht door zes mannen, gewapend met bijlen, ijzeren staven en knuppels. Rasheed werd zo zwaar mishandeld, dat hij ter plekke overleed aan zijn verwondingen. Zijn lichaam werd gedumpt langs de kant van de weg.

Bid voor de nabestaanden van Rasheed. Zij worden met de dood bedreigd in een poging hun aanklacht in te trekken en een rechtszaak af te wenden. Er zijn zes mannen opgepakt, zij worden aangeklaagd wegens mishandeling en moord.
Bid dat politici en mensenrechtengroeperingen die opkomen voor de rechten van christenen, voet aan de grond krijgen in Pakistan. Bid voor hun werk om verandering te brengen in de situatie van christenen.


Bron: www.opendoors.nl

Op dat moment van liefde...

Deze week kreeg ik een e-mail binnen van een goede kennis met dit verhaal. De bedoeling was om het dan ook gelijk door te sturen naar iedereen die je kent, maar dat ruikt niet goed. Dus plaats ik het op mijn blog.

Een mooi verhaal...

Toen ik in de eerste klas zat van de middelbare, zag ik een jongen van mijn klas naar huis lopen met al zijn boeken.
Kyle was de naam, ik vroeg me af waarom hij al die boeken mee naar huis nam.

Ik dacht bij mezelf; ' Vast weer zo'n nerd. '

Ik had een druk weekend gepland, zaterdag avond een feest en zondag zou ik gaan voetballen met mijn vrienden. Ik haalde mijn schouders op en liep door.

Terwijl ik verder liep, zag ik een groepje jongens aan komen rennen. Ze renden naar Kyle en sloegen hem al zijn boeken uit zijn handen en lieten hem struikelen op de vieze natte grond.

Ik zag zijn bril door de lucht vliegen, hij landde een paar meter verder in het gras.

Hij keek op en ik zag een trieste blik in zijn ogen. Ik had medelijden met hem en liep op hem af. Ik hielp hem zijn boeken op te rapen en terwijl hij zocht naar zijn bril zag ik een traan over zijn wang rollen. Toen ik de boeken weer aan hem gaf keek ik hem aan en zei tegen hem; 'Alsof die Jongens niks beters te doen hebben '.

Hij keek me aan en zei;' Hartstikke bedankt '. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Dit was 1 van de glimlachen die echte dankbaarheid uitstraalden. Ik vroeg hem waar hij woonde. Hij bleek bij mij om de hoek te wonen, hij vertelde me dat hij hiervoor altijd naar een privé school ging.


Voorheen zou ik nooit met dat soort mensen omgaan. Kyle en ik hebben de hele terugweg gepraat. Ik tilde zijn boeken. Ik vroeg hem of hij zin had om mee te gaan voetballen van het weekend. Hij wilde en in het weekend leerde ik Kyle nog beter kennen. Ik mocht hem echt, en mijn vrienden dachten er net zo over.


Maandag; Daar was Kyle weer met zijn stapel boeken. Ik sprak hem aan en zei dat hij nog eens gespierd zou worden als hij elke dag die boeken mee zou nemen. Hij moest lachen en ik nam de helft van zijn boeken over.

Vier Jaar ging er voorbij. Kyle en ik waren de beste vrienden geworden.

In het laatste jaar begonnen we te denken aan studeren. Kyle zou naar Groningen gaan en ik naar Delft. Ik wist dat we altijd vrienden zouden blijven, ook al gingen we zo ver van elkaar weg.
Kyle wilde dokter worden, ik hield het bij Prof-voetballer, studeren was gewoon niks voor mij.


Het eindexamen naderde, Kyle zou tijdens de uitreiking van zijn diploma een speech houden. Ik plaagde hem door te zeggen dat hij een nerd was, maar ik was zo blij dat ik zelf niet op dat podium hoefde te staan.

Op de dag van de uitreiking zag ik Kyle. Hij zag er goed uit, zelfs die bril van hem stond hem goed. Er waren dagen dat hij echt geluk uitstraalde, waardoor hij soms meer afspraakjes had dan mij.
Soms was ik gewoon jaloers op hem...

Vandaag was 1 van die dagen.

Ik kon zien dat hij zenuwachtig was voor de speech. Ik sloeg m’n arm om hem heen en wenste hem succes. Hij keek me aan met zijn dankbare blik, lachte, en zei; 'Bedankt. '

Daar stond hij dan. Hij schraapte zijn keel en begon; 'Je eindexamen is een periode waarin je mensen bedankt die je hebben geholpen door deze moeilijke tijd heen te komen. Je ouders, broers, zussen, misschien je mentor... Maar het belangrijkste van allemaal; Je vrienden. Ik sta hier om jullie te vertellen dat het hebben van een goeie vriend het mooiste is wat je kunt hebben. Ik sta hier om jullie te vertellen dat er niets mooiers is dan iets te kunnen betekenen voor een ander'.

'Ik zal Jullie een verhaal vertellen. '

Ik keek met ongeloof naar Kyle toen hij begon te vertellen over onze eerste ontmoeting.

Hij wilde die week zelfmoord plegen. Hij vertelde dat hij zijn schoolkluis had leeggehaald, zodat zijn moeder later niet al die boeken naar huis hoefde te dragen.

Kyle keek me diep in mijn ogen aan en liet een kleine glimlach zien, ' Gelukkig leef ik nog'.

Nadat Kyle zijn verhaal had gehouden over dat ene moment in zijn leven hoorde ik het publiek emotioneel zuchten. Ik zag zijn vader en moeder diezelfde dankbare blik zoals Kyle die had, naar mij toe werpen.
Nu pas realiseerde ik me wat ik had betekend voor Kyle.

Onderschat nooit de kracht van een actie.
Met een klein gebaar kun je iemands leven veranderen.
In voor- en tegenspoed. Op de een of andere manier
zijn we altijd met elkaar verbonden!

Auteur onbekend.

Christenen zonder pardon het land uitgezet

Marokko: 30 buitenlandse christenen zonder pardon het land uitgezet

De kinderen in het Marokkaanse weeshuis huilen hartverscheurend. Ze begrijpen niet waarom hun pleegouders hen verlaten. In de nacht van 6 op 7 maart werd hun slaap wreed verstoord. De Marokkaanse autoriteiten vielen in die nacht het christelijke weeshuis Village of Hope binnen. Ze doorzochten het hele pand, namen bezittingen en geld in beslag en gaven de 20 hulpverleners het bevel om binnen drie dagen het land te verlaten. Onder de hulpverleners bevonden zich zeven Nederlanders.

“Mijn kinderen renden huilend het huis uit. Ze schreeuwden naar me dat ik moest blijven. Ik wilde niet weg maar ik had geen keus”, zegt directeur Herman Boonstra van het weeshuis. Hij kon nog snel afscheid nemen maar veel andere hulpverleners kregen daarvoor niet de kans. Ze moesten gaan en krijgen hoogstwaarschijnlijk de kinderen, voor wie sommigen van hen al tien jaar zorgden, nooit meer te zien.

De inval kwam zonder enige waarschuwing vooraf. De autoriteiten geven als reden voor de inval dat de hulpverleners de kinderen zouden hebben willen bekeren tot het christendom. Het Village of Hope opende tien jaar geleden zijn deuren. Ze werkten altijd in alle openheid met de autoriteiten samen. In het weeshuis woonden 33 kinderen, voor wie de eigen ouders niet meer konden zorgen. Naast het team van Village of Hope zijn tien andere buitenlandse christenen sinds het afgelopen weekend het land uitgezet.

 *   Bid om troost voor de hulpverleners en voor de kinderen die ze zo plotseling hebben moeten achterlaten.
 *   Bid voor de toekomst van de Kerk in Marokko. De druk op christenen neemt toe, nu veel buitenlandse christenen het land uitgezet worden en lokale christenen scherper in de gaten gehouden worden.

Bron: Opendoors