Iraakse christenen roepen op tot gebed en vasten

In een eerder bericht melde ik al het een en ander over de vreselijke situatie in Mosoel, maar de situatie is er niet beter op geworden. Later we hen gedenken in onze gebeden!

Christenen in de Iraakse stad Mosoel vluchten in paniek de stad uit. Gewapende terroristen controleren in de stad iedereen op zijn of haar identiteitspapieren. Als daaruit blijkt dat de persoon christen is, wordt hij ter plekke vermoord.
Wij ontvingen diverse noodsignalen uit de stad. Eén contactpersoon schrijft (ingekort):

“Deze e-mail is een gebedsverzoek voor Irak, het Iraakse volk en vooral de stad Mosoel (het vroegere Ninevé) en de christenen daar. De laatste vier, vijf dagen zijn er zo’n 25 christenen (sommigen zeggen wel 40) vermoord in de straten om politieke en godsdienstige redenen. In het verleden werden mensen ontvoerd en moesten ze losgeld betalen om vrij te komen. Maar nu worden ze zonder pardon vermoord. En de overheid (waaronder de Amerikaanse autoriteiten) doen helemaal niets! Pas na drie dagen geweld begonnen de media aandacht aan de situatie te geven.

Wij – in Mosoel – zullen bidden en vasten, net zoals Ninevé bad en vastte toen God Jona naar de stad stuurde. Ons gebed is dat ons lijden onze ogen doet richten op onze Verlosser en dat vrije christenen ook voor ons bidden en vasten. Laten we onze handen vouwen en in Jezus’ naam bidden om de vrede van de Vredevorst.”

Bid u mee met uw wanhopige broeders en zusters in en rond Ninevé?

Bron: Opendoors

De 4e Musketier - Karakterweekend oktober 2008

Vrijdagochtend rond een uur of negen sprak ik mijn vrouw. Zij zou die ochtend met 26 andere vrouwen samenkomen voor een bidstond, om biddend achter alle strijdende Musketiers te staan. Ik was erg enthousiast. Alles ging perfect!

De mannen waren druk bezig vlotten te bouwen. Team Emmen/Veendam had het vlot het eerste klaar: ‘Wie komt voan ’t ploatteloand. Wie bouw’n wel vaker vlott’n.’ Was de logische verklaring. Zodra ze hun vlot echter te water lieten, liep het vast en kregen ze het slechts met de grootst mogelijke moeite weer vlot.

Maar eigenlijk liep alles fantastisch. De mannen hadden twee-drie uur geslapen, hadden in alle vroegte een berg opgerend, opgedrukt, hun ontbijt dwars door de bossen heen opgezocht en nu waren ze klaar voor de grote competitie.

Elf teams. 84 mannen. Drie dagen Ardennen. Een fysieke strijd. Een geestelijke reis. Naar het hart van God. Naar het hart van onszelf.

Het eerste onderdeel van de competitie betrof het vlotten. Elk team kreeg vier tonnen van 200 liter. Dat bleek te weinig om acht mannen inclusief ‘berenlul’* te dragen.

Vlot na vlot liep vast. Enkele vlotten sloegen uit elkaar. Mannen sloegen overboord en verdwenen ergens in de bossen. Berenlullen, met de droge slaapzak, slaapmat en droge kleren en schoenen er in, liepen vol met water. Wanneer het vlot voer zaten de mannen tot hun middel in het koude water en wanneer het vastliep stónden ze tot hun middel in het koude water.

Een half uur na mijn voor de biddende vrouwen geruststellende en opbouwende telefoongesprek was het...
Lees verder...